Şöyle rivayet edilmiştir ki:
— Köle Vahşi’den: «Hazret-i Hamza’nın öldürülmesi nasıl oldu?» diye sorulmuştu. O da şöyle dedi:
— Mekke’den Uhud çengine çıkarken efendim Cübeyr:
— Benim öldürülen amcama karşı Hamza’yı öldür. O zaman seni kölelikten azad ederim.
Ayrıca, Ebu Süfyan’m karısı Utbe kızı Hind de yolda ne zaman beni görse bana:
— «Merdane dövüş. Belki hatırımızı hoş edersin!. Çünkü Hamza babam Utbe’yi (Bedir çenginde) öldürdü. Ben de sana ihsanlarda bulunurum. Hem de kölelikten kurtulursun!» diyordu. Hazret-i Hamza’yı o cenkte kendini kaybetmiş bir deve gibi kâfir askerlerine girdiğini ve onları birbirine kattığını gördüm.
Rivayet edildiğine göre, gerçekten de Hazret-i Hamza (R. Anh), o şehitler seyyidi, o gün eline iki kılıç almış, cenk etmekteydi ve:
— «Hûda’nın aslanı ben’im!» der ve kâfirleri bir vuruşta Cehennem’e gönderirdi. Süha bin Abdül Uzzâi Hazâî, kâfirler safından i- lerleyip:
— «Er isterim!» dedi. Hamza (R. Anh) geldi:
— «Ey mühalef, Ey zürriyetsiz, ey kısır kimse! Allah’ın Resulü ile cenk edersin ha!» diyerek o mel’unu bir atılışta köpeklere azık yaptı.
Yine Vahşi der ki:
— Ben bir taşın ardında saklanmıştım. Hamza (R. Anh) beni bilmeden yanıma uğradı. Hançer mızrak atmak alışkanlığımda Attığım mızrak az hata ederdi. Hazret-i Hamza’ya bir kısa mızrak attım. Mızrak kasığına rastladı. Sırtından çıktı. Bana doğru baktı. Ben oradan kaçtım. Yolda yere düştü. Bir topluluk gelip:
— «Ya Hamza!» diye nida ettiler. Ses çıkaramadı. Bildim ki şehit olmuştu. Onlar gittikten sonra yanına vardım. Hançerimi kaldırdım. Karnını yardım. Ciğerini çıkarıp Hind’e götürdüm:
— «İşte babanı öldürenin ciğeri!» dedim. Hind, hem o ciğeri yuttu. Yine çıkarıp sahraya attı. Üzerinde giydiği elbiseyi, bileziklerini yanında neyi varsa çıkarıp bana verdi, ve:
— «Sana Mekke’de on okka altın vereyim!» dedi. Sonra da:
— «Onun öldüğü yeri bana göster!» dedi. Muharebe sahasına geldi. Hz. Hamza’nm burnunu, kulağını, ayağını kesti, aldı. Hazret-i Hamza (R. Anh)’in ciğerini yediği için ona «Ciğer yiyen kadın» dediler.