Dekkâk şöyle demiştir: “Ölümü çok hatırlayan kimseye şu üç şey ikram edilir:
a) Bir an evvel tevbe etmek,
b) Kalp kanaati,
c) İbadetleri zinde yapmak.
Ölümü unutan kimse ise şu üç şey ile cezalandırılır:
a) Tevbeyi ertelemek,
b) Eldekine rıza göstermemek,
c) İbadet yaparken tembellik göstermek.”
Ey aldanan kul!
Ölümü, ölüm sarhoşluğunu, ölüm kadehini içmenin zorluğunu ve ölümün acısını hatırla… Ölüm bir öyle bir vaad ki, ondan daha doğrusu yok, ölüm bir hâkimin kararıdır, ondan daha adili yoktur. İçleri dağlamak, gözlerden yaş akıtmak, büyük toplumları dağıtmak, lezzetleri kaçırmak, geleceğe yönelik bitmek tükenmek bilmeyen umutları söndürmek için ölüm yeter…
Ey insanoğlu!
Düşüp öleceğin günü hiç düşündün mü? Bulunduğun bu âlemden göçeceğini hiç aklına getirdin mi? Genişlikten alınıp darlığa konduğun, eşinin yoldaşının sana ihanet etti, kardeşinin dostunun seni yalnız bıraktığı, sıcak döşeğinden alınıp ölümün kucağına itildiğin günü hiç düşündün mü? Üzerine örtülen yumuşak örtülerin, ipek yorganların, çeşit çeşit desenli uyku setlerinin yerine kuru toprağa bürüneceğin günü hiç aklına getirdin mi?
Ey para pul biriktiren! Kat kat bina diken!
Şunu çok iyi bil ki. Allah’a yemin olsun ki, bu dünyadan, malından mülkünden sana sadece iki arşın bez kalacak, kefeninden başka bir şeyin olmayacak.Hatta Allah’a yemin olsun ki, kefenin de çürüyüp gidecektir.Vücudun toprağa teslim edilecek…Peki bu topladığın servet, para pul, mal mülk nerede? Bu korku dolu yolculukta sana bir fayda verecek mi?Nerde…Bütün bunlar seni hamdetmediğin varlığa teslim edecek, günahlarını seni mazur görmeyecek bir varlığa anlatacak…