Ayşe-i Sıddıka (Allah ondan razı olsun) der ki:
— Resulullah (S.A.V.)’in marazı Meymune’nin evinde oldu. Onun nöbet günüydü. Oradan benim evime geldi. Bana da başağrısı gelmişti. Ben:
— Ah başım! dedim. Hazret-i Resulullah (S.A.V.):
— Yâ Ayşe! dedi. Eğer Ahiret’e gidersen sana ne zarar olur ve ben seni teçhiz ve tekfin ederim. Namazını da kılarım.
Ben gayrete gelerek:
— Yâ Resûlâllah, diyebildim, demek ki benim ölmemi istiyorsun? O gün, demek ki, yeni bir hatun alarak hücremde, benim odamda onunla başbaşa kalmak istiyorsun?.
O zaman Resulullah (S.A.V.) Hazretleri gülümsedi. Bu gülme ile Hazret-i Ayşe’nin başağrısı gitmişti ama Peygamber Efendimizin başağrısı artmış ve ölümüne sebeb olan hastalığı başlamıştı.
Resulullah (S.A.V.) sonra yine Meymûne Hatunun hücresine gitti. Bütün tertemiz eşler (Allah hepsinden razı olsun) toplanıp o eve gittiler. Hepsi ayrı ayrı hizmete koştular. O da birkaç kez:
— Yarın neredeyim? diye sordu. Mü’minlerin anaları kendisinin bu sorudan muradının Hazret-i Ayşe’nin evine gitmek istediğini anladılar. Hepsi buna razı oldular.
— Yâ Resûlâllah, Sıddıka Hatunun evini şereflendir! dediler. Bir rivayete göre de açıkça şöyle buyurmuştur:
— Ey benim hatunlarım! Beni bağışlayın, özürlü görün. Sizin evlerinizi ziyaret etmeğe gücüm yoktur. Nöbete, yeminime riâyet ediyorum. Eğer izin verirseniz. Ayşe’nin evine varayım. Orada hastalığıma hizmette bulunursunuz!.
Mümin analarının hepsi izin verdi. Meymûne’nin evinden çıktı. Abbas ile Ali’nin omuzlarına dayandı. Hazret-i Ayşe’nin hücresine geldi. Adeta yolda ayaklarını yerde sürüyordu.
Eve gelince döşeğe yattı. Abdullah (Allah ondan razı olsun) der ki:
— Ebû Bekir Sıddık: — «Ya Resûlâllah, izin ver! Hastalığında ben hizmette bulunayım sana!» dedi. O da:
— Yâ Eba Bekir! Ben seni hastalığımda hizmette koşturursam öteki hadımlarımın musibetleri artar. Allah sana sevaplar bağışlasın! diye buyurdu.