– Kendisine zekât farz olan kimse zekâtını vermeden ölürse, zekât geride bıraktığı malından alınır. Bu Hanefî dışındaki mezheplere göredir. Hanefî’ye göre ölümle zekât düşer. Cimriliğinden dolayı zekâtını vermeyen kimseden zekât (devlet gücü ile) alınır ve ta’zir cezasına çarptırılır. Bunda ittifak vardır. (Ancak zekâtın alınma şeklinde ihtilaf vardır).
Şafiî’ nin eski kavlinde zekâtla birlikte malının yarısı da alınır. Ebu Hanife’ye göre malı zor kullanarak alınmaz. Hapsedilir, ta ki kendisi zekâtını verinceye kadar.
– Zekâttan kaçmak için malını üzerinden tam bir yıl geçme süresi dolmadan birisine bağışlasa veya satıp sonra geri alsa, yıl dolunca o kimseye zekât gerekmez. Bu Hanefî ve Şafiî’ye göredir. Malikî ve Hanbelî’ye göre (bu durumda) zekât düşmez, gerekli olur. (Çünkü başvurulan yol bir hiledir, geçerli değildir.)