Övüngen bir insan kendine o kadar odaklanmıştır ki empati duygusundan yoksundur.
Kendisini eksiksiz, kusursuz bir insan olarak anlatırken çocuğuna kendini nasıl eksik ve yetersiz hissettirdiğini fark edemez.
O kadar kendi içine dönmüştür, o kadar kendi duygusal ihtiyacıyla hemhal olmuştur ki bunun çocuğunun ruhunu nasıl yaraladığını göremez.
Halbuki kendini dürüst bir biçimde ve açık yüreklilikle ifade eden ebeveyn, çocuğuna kaygısız ve olduğu haliyle var olabilmesi için imkân tanımış olur.
Ebeveynin kendi eksiklerini samimiyetle kabullenebilmesi çocuğun ona duyduğu güveni de artırır. Çünkü çocuk annesi ya da babasının bir şeyi bilmediğinde bunu açıkça söyleyeceğinden emindir. Dolayısıyla ebeveyninin bildiğini söylediği şeyle ilgili hiçbir kuşku hissetmez.