Yetişkinler kendi aralarında ben dilini kullanarak konuşurlar. Ben dili insanın duygularını, isteklerini, düşüncelerini ifade etmesine yarar. Sosyal yaşam için bir gerekliliktir.
Çocuklarıyla konuşurken ise birden sen diline geçerler: “Senden bunu beklemezdim…”
“Bu davranış doğru değil” demek yeterliyken sen dilini kullanmak o davranışı çocuğun kişiliğiyle özdeşleştirmek anlamına gelir.
“Bunu yanlış yaptın, eksik yaptın, senden bunu beklemezdin” demek çocuğu derin bir suçluluk duygusuna iter.
Çocukla konuşurken ne sen dili uygundur ne de ben dili.
Sen dili çocukta yanlışla özdeşleşme ve suçluluk, ben dili ise yetersizlik hissi oluşturur.
Çocuklarla iletişim kurarken en doğru yol eylem dilini kullanmaktır.
Eylem dilinde ne sen vurgusu vardır, ne de ben vurgusu.
Çocuğun bir davranışın yanlış olduğunu duyması normaldir.
Haksızca olan, o davranışla özdeşleşmesine sebep olacak bir dilin kullanılmasıdır.