Üseyd b. Abdurralıman anlatıyor:
“Bize ulaşan bilgilere göre, mümin kul vefat ettiği ve artık gömülmek üzere omuzlara alındığı zaman, “Beni acele götürün” der. Kabrine konulduğunda yer onunla konuşmaya başlar ve der ki:
– Üzerimde gezinmekte iken seni severdim; bana gelmeni isterdim. Şimdi içimdesin, bana daha yakınsın ve seni içimde bulunan diğerlerinden daha fazla seviyorum.
Kâfir ölüp de kabre götürülmek üzere omuzlara alındığında, “Beni geri döndürün” diye feryat eder. Kabrine konulduğunda yer onunla konuşmaya başlar:
– Üzerimde gezinmekte iken senden nefret ederdim. Şimdi ise daha fazla nefret ediyorum.
Hz. Osman’dan nakledilen bir hadise şöyledir: “O bir gün bir kabrin başında gelir ve ağlamaya başlar. Kendisine,
– Senin yanında cennetten ya da cehennemden bahsedildiği zaman ağladığını görmedik. Peki, şimdi neden ağlıyorsun, diye sordular. Şöyle cevap verdi:
Çünkü Resûlullah (sallallâhu ‘aleyhi ve sellem) bir hadislerinde şöyle buyurmuşlardı:
“Kabir ahiret duraklarının ilkidir. Kul bundan başarıyla geçerse gerisi daha kolaydır. Eğer burada başarısız olursa geri kalanı onun için çok daha zor olur.”