1- Sathi/yüzeysel bakış: Temelde varlık gayesiyle ilgili gerçekleri anlamaya müsait bir kıvamda yaratılan insan, metafizik gerçeklere sathî/yüzeysel bakışının bir neticesi olarak, bazen imkânsız olan bir şeyi kabul etmekte tereddüt göstermez. İmkânsızı mümkün, batılı hak görür. Oysa, aynı kişi söz konusu o şeye derinlemesine baksa, belki onun yanlışlığını reddetmekte tereddüt göstermeyecektir. Meselâ fizikî âlemde, Güneş’in çapıyla ilgili hiçbir bilgisi olmayan ve bu hususu bir bilene sorma lüzumu hissetmeyen bir kişinin, uzaktan, sathî ve çıplak bakışlarıyla elde edebileceği bilgi bellidir; Güneş onun için top büyüklüğünde parlak bir cisimden ibarettir.
Bunun gibi, kâinata sathî, dikkatsiz ve gafil bakışlarla bakan bir insan da, onun bir makineden veya fabrikadan daha hassas ve dakik bir düzenle çalıştığını, büyüleyici bir güzelliğe sahip olduğunu fark edemez. Harika bir düzene sahip olan bu kâinatı programlayan ilim ve kudreti göremez ve inkâra sapar.