Hz. Yakub Mısır’a geldiği zaman ailesi yetmiş kişiydi. Firavun, Hz. Yusufa:
— İşte Mısır ülkesi senin önünde! Babanı ve kardeşlerini, ailelerini ülkemizin en iyi yerlerinde oturt. Goşan ilinde ömür sürsünler.
Onların arasında elinden iş gelir kimseler bulunduğunu biliyorsan onları benim davarlarımın üstüne baş olarak koy! dedi.
Hz. Yusuf da babasına Mısır diyarının en güzel bir yerinde Ramses denilen bir ilde yer gösterdi. Onları oturttu. Onları ekmeğiyle besledi.
Fakat başka memleketlerde hâlâ kıtlık sürüyordu. Onlar ekmek yerken birçok halk dışarı ülkelerde ekmek bulamıyordu. Kenan diyarı kıtlık çeken en baş ülkelerden birisiydi.
Hz. Yusuf, gerek Mısır’da, gerek Kenan ilinde halkına elinde ne kadar para varsa zahire vererek Firavun’un hâzinesinde toplamıştı. Ama artık kimsede zahire alacak para kalmamıştı. Mısırdı ve Kenan’lı halk toplandılar. Hz. Yusuf’a baş vurdular:
— Bize ekmek ver. Paramız kalmadı. Senin karşında niçin açlıkla can verelim? dediler.
Hz. Yusuf:
— Paranız yoksa davarlarınızı verin! Sürülerinizin karşılığında size zahire vereyim! dedi. Onlar da davarlarını alıp geldiler. Bunlar arasında koyunlar, sığırlar, atlar ve eşekler vardı. Hz. Yusuf da bu sürülerin karşılığında onlara buğday verdi. O yıl onları hayvan karşılığında ödedi.
O yıl böylece geçti. Ertesi yıl boğaz yine ekmek yiyecekti. Fakat halkın parası, hayvanı tükenmişti. Yine Hz. Yusuf’un karşısına çıktılar.
— Efendimiz! dediler. Artık sizden gizleyemeyiz ki bizim yalnız bir kuru vücudumuz, bir de toprağımız elimizde kaldı. Elimizde toprak varken neden kuru vücudumuzdan olalım? Boşuna ölelim. Bizden toprağımızı satın al. Toprağımızda hükümdarımız Firavun’a köle olalım. Ama bize tohum ver, ekmek ver ki sağ kalalım, ölmeyelim. Bu topraklarımız da harap olmasın! dediler.
Mısırlılar kıtlığın verdiği zorlukla tarlalarını da sattılar. Bu suretle halkın bütün toprakları Firavun’un eline geçmiş oldu. O da bu toprakları Mısır’ın bir ucundan bir ucuna kadar istediği gibi sürdü, bir lokma ekmek için işletti, durdu.
Firavun, bu arada yalnız yıldızlara bakanların, kâhinlerin toprağını elinden almamıştı. Çünkü hükümdar onlara bedavadan ekmeklerini veriyor, karınlarını doyuruyordu.
Hz. Yusuf halka faydalı olmak ve onların mahsullerinin ellerinde kalması için yeni düşüncelere vardı. Halkı toplayarak:
— Ey Mısırlılar, dedi. Sizi ve topraklarınızı hükümdarınız satın aldı. Fakat işte size tohum veriyorum. Bunları toprağa ekiniz.Ürününüzden, elde ettiğinizin beşte birini Firavun’a vereceksiniz. Geri kalan beşte dört payı tarlanızın tohumu, sizin ve çocuklarınızın yiyeceği olsun!
Mısırlılar:
— Bize can verdin ey Aziz! deyip onu alkışladılar. Efendimiz hükümdarın gözünde yükselip ve ona köle olalım! dediler. Böylece Hz. Yusuf, beşte biri Firavun’un olmak üzere mahsule vergi koymuş oldu.
Öte yandan bolluk yılları geri döndüğü zaman Hz. Yakub ve oğulları Goşan ilinde çiftçilik yaparken mülk ve toprak sahibi olmuşlar, bol bol üremişlerdi.