Hayırda yarışmak iyilik yapanlara gıpta etmek günah değil aksine Yüce Allah hayırda yarışmayı emrediyor.
Ayrıca şu ayette buyurulur ki:
“İşte onlar, iyiliklere koşuşurlar ve iyilik için yarışırlar.”
İslam’da hasetlik (kıskançlık) yasaktır. Allah ve Rasulü yasak etmiştir. Çünkü kıskançlık mü’minin dünya ve ahiret görüşüne zıddır.
Hayır yapmak, iyilikte bulunmak ise mü’minin şerefli karakteridir. Bu şerefli meziyet için yarışmak ise en büyük idealdir.
Yukarıda ayetlerde Yüce Allah, iyilik ve hayır yapmakta yarışmayı emrediyor. Bu yarışmada birbirlerini kıskanmayıp onlardan daha çok iyilik yapmak, daha fazla sevap kazanmak esas gayedir.
Nuru doğrudan doğruya kaynağından alan Peygamberimiz’in mübarek arkadaşları iyilik ve hayır yarışında zirveye ulaşmışlardı.
Tarihte ve zamanımızda onların fedakârlığı, Allah yolundan daha çok sevap kazanmak için yarışma gibi fedakârlık ve yarışma görülmemiştir.
Ashab (ra) bütün hayatlarının her safhasında olduğu gibi fedakârlık ve hayırda yarışmayı Tebük Seferi’nde de göstermişlerdi.
Tebük seferi, Peygamberimiz’in harp seferlerinin en güç ve zorlusu idi. Çünkü yüzbinleri aşan Hıristiyan ordusunun geleceğini haber alan Peygamberimiz herkesi, mallarıyla, bedenleriyle fedakârlığa, cihad hazırlığına davet etti.
Gidilecek, harp edilecek yer bir hayli uzak; Medine-Tebük arası (800 km), hem de mevsim Temmuz. Arabistan’ın en sıcak mevsimi, o günün vasıtası deve-atla günde ancak 30 km yol alınabilir. Bu uzun seferdi, su ve erzak bile Medine’den götürelecekti.
İşte böyle zor bir sefere hazırlık için silaha, erzağa ihtiyaç var. Birçok Mülüman, Peygamberimiz’e geliyor, kendilerinde olmadığı için Peygamberimiz’den silah, binek, erzak istiyor. Hâzinede de olmadığı için onlar ve Peygamberimiz hüngür hüngür ağlıyorladı. “Biz bu cihaddan mahrum mu olacağız?” diyorlardı. İşte bunun için Peygamberimiz (sav) bütün Müslümanları mallarıyla fedakârlığa davet etti.
Burada şu noktaya dikkatinizi çekerim: Peygamberimiz (sav) müslümanların başı, devlet başkanı idi. Dileseydi herkesin mallarını zorla alabilirdi. Böyle yapmadı, hiç kimseyi mecbur etmedi, gönül rızası ile vermelerini, samimiyetle fedakârlık yapmalarını istedi.
O mübarek Müslümanlar da bu fedakârlıkta yarışmak için ne kadar varlıkları varsa, Peygamberimize getirdiler; yiyecek, içecek, giyecek ve eşya namına ne varsa getirdiler… Bir müslüman avucunda 5-6 hurma ile Allah Rasulü’ne geldi:
“Ey Allah’ın Rasulü, şu elimdeki hurmadan başka hiçbir malım, erzakım yok. Onu da getirdim” dedi. Yüce Peygamberimiz buyurdu:
“Bu en büyük fedakârlıktır. Toplanan hurmaların en üstüne koyun.”
Hayır yarışında Ebu Bekir (ra)’i geçmek isteyen Hz. Ömer (ra) şöyle dedi:
“Ebu Bekir her zaman iyilik yapmakta beni geçmektedir. Ben şimdi fedakârlık yapayım, onu geçeyim diye düşündüm. Malımın yarısını aldım. Allah Rasulü’nün huzuruna getirdim: “Ey Allah Rasulü, malımın yarısını aileme bıraktım, yarısını da cihad için getirdim” dedim. Biraz sonra baktım Ebu Bekir, malının hepsini getirdi. Allah Rasulü sordu:
“Ey Ebu Bekir, malının ne kadarını getirdin?” Ebu Bekir şöyle dedi: “Hepsini.” Allah Rasulü sordu:
“Ailene ne bıraktın?” O cevap verdi:
“Sadece Allah ve Rasulü’nü bıraktım.”