Namazın beş vakte tahsisi, sadece ayetlerde geçtiği şekilde kalmamış; Cenab-ı Hak doğrudan doğruya melek vasıtasıyla Efendimiz’e de talim buyurmuştur. Allah Resulü (sallallâhu aleyhi ve sellem), İbn-i Abbas (r.a.)’ın rivayet ettiği bir hadis-i şerifte bu hakikati haber vermektedir: “Cibrîl bana, Beytullah’ın yanında, iki kere imamlık yaptı. Bunlardan birincisinde öğleyi, gölge, ayakkabı bağı kadarken kıldırdı. Sonra, ikindiyi, her şey kendi gölgesi kadarken; akşamı, güneş battığı ve oruçlunun orucunu açtığı zaman; yatsıyı, ufuktaki aydınlık (şafak) kaybolunca; sabahı, şafak sökünce ve oruçluya yemek haram olunca kıldırdı. İkinci sefer öğleyi, dünkü ikindinin vaktinde, her şeyin gölgesi kendisi kadar olunca kıldırdı. Sonra ikindiyi, her şeyin gölgesi kendisinin iki misli olunca; akşamı, önceki vaktinde; yatsıyı, gecenin üçte biri gidince; sabahı, yeryüzü ağarınca kıldırdı. Sonra da bana yönelip: “Ey Muhammedi Bunlar senden önceki peygamberlerin vaktidir. Namaz vakti de bu iki vakit arasında kalan zamandır!” dedi.” (Tirmizi, Salât 1; Ebu Davud, Salât 2.) Evet, biz, beş vakit namazın Efendimiz’in sünnet ve sözlerinde değişik açılardan çok net bir şekilde ifade edildiğini görürüz.
Hasılı; beş vakit namazın eda şekli Efendimiz’in öğrettiği surette günümüze kadar nasıl devam etmişse, namaz vakitleri de aynı şekilde devam etmiştir. Dolayısıyla Müslüman için beş vakit namaz nasıl mühimse, onları vaktinde kılmak da o kadar mühimdir. Başka bir ifadeyle namaz kılmak nasıl farz ise, onları vaktinde kılmak da öyle farzdır; yine namazı terk nasıl haramsa, onları vaktinden geriye bırakmak da haramdır. O halde, bütün namazların Efendimiz’in tespit buyurduğu vakitler içinde kılınması gerekmektedir. Sahabe, Allah Resulü’ne, en faziletli amelin ne olduğunu sorduklarında, Efendimiz’in saydığı üç esastan biri, “vaktinde kılınan namaz” olmuştur. Yani vaktin namazla nurlanması, onunla değer kazanmasıdır.