Kaygı, kişinin öngörülmeyen olumsuz bir şeyin gerçekleşeceği konusunda taşıdığı endişedir.
Kaygılı ebeveynler çocuklarının davranışlarını hep endişeyle değerlendirirler.
Çocuk koşsa düşeceği, zıplasa ayağının incineceği, ödevini yapmasa sınıfta kalacağı, bir arkadaşıyla kavga etse arkadaşsız kalacağı, biraz zayıf olsa herkesten dayak yiyeceği konusunda endişeler geliştirirler.
Kaygı insanı otomatik olarak tedbir almaya yöneltir.
Ebeveyn çocukta karşılığı olmayan, sadece kendisinin var ettiği kaygılarla tedbir almaya girişirse çocuğun gelişimini durdurur.
Kaygılı ebeveynler, çocuklarının duygularını denetlemeyi marifet zannederler.
Halbuki denetlenen duyguların ya gelişimi aksar ya da yönü değişir. Çocuk ya duygusunu bastırır ya da kendini suçlu hissederek sürekli şeffaf bir halde tutmaya çalışır.
Oysa insanın kişilik gelişimi için kişisel alana ihtiyacı vardır.
Ebeveyn kendi kaygılarının gerçekliğini test edebilmek için çocuğun duygularına yön vermeye ya da onu şeffaflaştırmaya çalışırsa çocuğun kişisel alanına girerek gelişimini sekteye uğratmış olur.