Erken çocukluk döneminin en büyük ihtiyacı güven duygusudur.
Çocuğun güven duygusunu ilk tattığı, güvenle bağlandığı ve bu güven hissiyle genişlemeyi öğrendiği kişi annesidir.
Çocuk, anneyle genişlemeyi öğrenemediyse duygusal olarak dar bir alana hapsolur.
Duygusal daraltılmışlık içinde hayata karşı da güvensizleşir.
Çocuğun ihtiyaçları koşulsuzca karşılanırsa güven duygusu genişler. İhtiyaçlar koşul öne sürülerek karşılandıkça daralmaya başlar.
Bu sadece çocuğun anneyle bağını zedeleyen bir durum değildir.
Bir çocuk annesine bağlanabildiği kadar bağlıdır hayata.