Çocuğuna gerçekten temas edebilen, onu duyabilen bir ebeveyn, çoğu zaman oyuncağa ihtiyaç duymadan da sürdürebilir ilişkisini.
Böyle bir ilişki için ebeveynin belli bir farkındalık düzeyine ulaşmış olması gerekir.
Ebeveyn kendini yetersiz hissettikçe oyuncakların albenisine sığınır.
Çocukla oyun ve oyuncak aracılığıyla iletişime geçebilir.
Duygusal genişlik içinde çocuğuna temas edebilen, onunla gerçek bir ilişki kurabilen ebeveynin başka bir aracıya ihtiyacı yoktur.
Oyuncak onların ilişkisini renklendirir ama ilişkinin kurucu unsuru oyuncak değil ebeveyn ve çocuk arasındaki esaslı etkileşimdir.
Kendini ve çocuğunu duyabilen ebeveynler bu ilişkiyi kurabilirler.
Çocuk oyuncakla değil ebeveyniyle oynadıkça mutlu olur.