Mesruk’tan rivâyete göre Âişe -radıyallâhu anhâ- dedi ki: “Peygamber -sallallâhu aleyhi vesellem- bir iş yapmış ve o hususta insanlara ruhsat vermişti. Ama bazı kimseler bu işi yapmak istemedi. Bu husus Peygamber -sallallâhu aleyhi vesellem-’e ulaşınca, bir hutbe vererek yüce Allah’a hamd ettikten sonra şöyle dedi:
Bazı kimselere ne oluyor ki benim yaptığım bir işten onlar kendilerini uzak tutuyorlar? Allah’a yemin ederim ki ben onlar arasında hem Allah’ı en iyi bilenleriyim, hem de onların Allah’a karşı haşyeti en ileri derecede olanlarıyım.”
• Ebû Said el-Hudri’den, dedi ki: “Peygamber -sallallâhu aleyhi vesellem-, evinde kendisine ayrılmış olan yerde duran bakire kızdan daha ileri derecede hayâ sahibi idi. Hoşuna gitmeyen bir şey gördü mü biz onu yüzünden anlardık.”
Açıklama:
İbn Battal dedi ki: Peygamber -sallallâhu aleyhi vesellem- ümmetine karşı çok şefkatli idi. Bundan dolayı onlara çok hafif bir sitemde bulunmuştur. Çünkü onlar kendileri için yapmaları caiz olan ağır işi yapmışlardı. Eğer onların bu yaptıkları iş haram olsaydı, onlara kendisinin yaptığı işe dönmelerini emredecekti.
Derim ki: Ama yaptıkları dolayısıyla, hiç şüphesiz bir şekilde onlara sitem etmiş oldu. Bizzat kendisinin yaptığı işi açıkça belirtmeyişi ise, onun bu işi örtüp saklamak istemesinden dolayıdır. Böylelikle o, onlara karşı yumuşak ve şefkatli davranmakla birlikte, yapması gereken sitemi de asla terk etmemiş oldu. İbn Battal’ın bunu, onların yaptıklarının haram olmadığına dair delil göstermesi ise, Peygamber Efendimiz’in, kendisinin yaptığı işi, onları da yapmaya zorlamamış olması açısından açıkça anlaşılan bir durumdur.
Hadiste Peygamber -sallallâhu aleyhi vesellem-’e uymak teşvik edilmekte, ince eleyip sık dokumak ve mubahtan uzak durmak yerilmekte, öğüt verilirken güzel bir şekilde geçinme yolu ile birlikte bu hususta hem yapılanın reddedilip, hem de yumuşak bir üslûp kullanılacağı gösterilmektedir.