Abdullah ibn Amr (radıyallâhu anh)’dan rivâyet edilmiştir:
“Bir adam, Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve sellem’e gelip:
– ‘Ey Allah’ın Rasulü! Bana (Kur’ân’dan bir şey) okut/öğret’ dedi. Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve sellem):
– ‘Başında “Elîf Lâm Râ” olan sûrelerden üçünü oku’ buyurdu. Adam:
– ‘Yaşım ilerledi, hafızam durgunlaştı, dilim ağırlaştı’ dedi. Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve sellem):
– “Hâ Mîm”lerden üçünü oku’ buyurdu. Adam aynı mazeretleri ileri sürdü. Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve sellem):
– ‘Müsebbihât (başında olan sûreler)den üçünü oku’ buyurdu. Adam yine önceki dediklerini söyledi, sonrada:
– ‘Ey Allah’ın Rasulü! Bana (her türlü hayrı) içinde toplayan bir tek sûre öğret’ dedi. Bunun üzerine Peygamber (sallallâhu aleyhi ve sellem) o kimseye “Zilzâl Sûresi”ni bitirinceye kadar okuttu (öğretti). Derken adam:
– ‘Seni hak ile gönderen Allah’a yemin ederim ki, ebediyen buna bir şey ilâve etmeyeceğim’ dedi. Sonra arkasını dönüp gitti. Buna karşılık Peygamber (sallallâhu aleyhi ve sellem) İki defa:
– ‘Adamcağız kurtuldu” buyurdu.”