Ebu Berze el-Eslemî (radıyallâhu anh)’dan rivâyet edilmiştir:
“Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve sellem), yatsı namazından önce uyumayı ve yatsı namazından sonra (oturup) konuşmayı ise hoş görmezdi.”
Ebu Berze el-Eslemî (radıyallâhu anh)’dan rivâyet edilmiştir:
“Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve sellem), yatsı namazından önce uyumayı ve yatsı namazından sonra da (oturup) konuşmayı yasaklardı.”
(Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve sellem) ’in yatsıdan önce uyumayı niçin sevmediğini alimler şöyle açıklamışlardır:
Çünkü yatsı namazından önce uyuyan kimse uykuya iyice dalarak yatsının vaktini yada efdal ve muhtar olan vaktini kaçırabilir.
Bir de, buna izin verilirse cemâat bu hususta yumuşak davranmaya başlar; sonuç itibariyle de toptan yatsıyı kılmadan sabahlayabilirler.
Yatsı namazından sonra konuşmayı sevmemesi ise uykusuz kalmaya sebep olacağı içindir. Zîra yatsıdan sonra oturup konuşan kimselerin yattıkları zaman uykuya dalarak gece namazı veya zikir için yahut sabah namazı için kalkmamalarından korkulur. Bir de, geceleyin çok oturmak, gündüz vazifeleri hususunda tembellik göstermeye sebep olur.
Yatsıdan sonra konuşulması mekruh olan şeyler, faydası olmayan konuşmalardır. Faydalı ve hayırlı şeyler konuşmakta hiç bir kerahet yoktur. Ders müzâkere etmek, salih kimselerle ilgili hikâyeler söylemek, misafire ikramda bulunmak, çoluk çocuğuyla muhabbet etmek, dargınları barıştırmak gibi şeyler hep hayra yönelik şeyler olduklarından onlar hakkında konuşmak mekruh değildir.
Yatsıdan önce uykuyu Hz. Ömer ile oğlu Abdullah, Abdullah ibn Abbâs (radıyallâhu anh) ve daha birçok sahabe mekruh görmüştür. İmam Mâlik ile Şâfiîler’in görüşü de budur.
Abdullah ibn Mes’ûd (radıyallâhu anh) ile Kufe alimlerine göre, yatsıdan önce uyumakta bir sakınca yoktur. Tahâvî:
“Buna, yanında uyandıracak kimse bulunmak şartı ile ruhsat verilir” demiştir. Abdullah ibn Ömer (radıyallâhu anh)’dan da böyle bir rivâyet nakledilmiştir.)