Ebû Sa’lebe el-Huşenî radıyallâhu anh anlatıyor:
Resûlullah sallallâhu aleyhi vesellem- sefer sırasında konaklayınca yanında bulunan halk vadilere ve dağ geçitlerine dağılırdı. Bunun üzerine Resûlullah: “Vadilere ve geçitlere dağılmanız şeytan işidir” diye onları ikaz etti. Bundan sonra herhangi bir yere inilince sahabiler birbirlerine yakın şekilde yerleşirlerdi. Öyle ki, “Üzerlerine bir yaygı atılsa hepsini örter” denirdi.
Açıklama:
Burada şu hususu belirtmeliyiz: Hz. Peygamber’in yanındakilere ilgisi, bir liderin, bir komutanın ilgisi gibiydi. Zira bir ordunun kamp yapılırken dağılması, üzerlerine düşmanın saldırmasına ve saldırıda dağınık yakalanmalanna fırsat oluştururdu. Bu şekilde bir dağılma, ordunun bir bölümünün diğer bölümüne yardıma yetişmesini zorlaştıracaktı.
İnsanları yanlış yaptıklarına inandırmak için, o davranışlarının olumsuz ve kötü yönlerini îzâh etmek oldukça önemlidir. Zira yanlışlarının etkileri kendilerini etkileyebileceği gibi, başka insanları da etkileyebilir.
Seleften bazıları şöyle derdi: Eğer bir kişi yüzüne karşı övülürse o şöyle dua etmelidir: “Allah’ım! Onların bilmedikleri (günahlarım) için beni bağışla, söylediklerinden dolayı beni hesaba çekme ve beni zannettiklerinden daha hayırlı kıl.”