Muhammed b. Ebî Ümâme b. Sehl b. Hanîf, babasından şunları işittiğini anlatmıştır:
Babam Sehl radıyallâhu anh (Cuhfe yakınlarındaki) Harrâr diye anılan mevkide yıkandı. Yıkanırken üzerindeki cübbeyi çıkardığında Amir b. Rabîa ona bakıyordu. Sehl, bembeyaz bir tene, güzel görünüşlü bir cilde sahipti. Amir: “Ne bugünkü bir manzarayı, ne de böylesine bir cildi hiç görmedim. Böyle bir cilt ancak çadıra çekilmiş bakirede bulunabilir” dedi. Sehl daha orada iken ateşler içinde yanmaya başladı ve rahatsızlığı giderek şiddetlendi, dayanamayarak yere yıkıldı. Durum Rasûlullah sallallâhu aleyhi vesellem’e haber verildi ve: “Başını kaldıramıyor” dendi. Halbuki Sehl orduya kaydedilmişti. “Yâ Rasûlallah, o sizinle gelemez. Vallahi başını bile kaldıramıyor!” dediler. Aleyhissalâtu vesselam: “Onunla ilgili olarak herhangi bir kimseyi itham ediyor musunuz?” diye sordu. “Âmir b. Rebîa var” diye cevap verdiler. Rasûlullah, onu çağırtıp kendisine kızdı ve: “Sizden biri niye kardeşini öldürüyor? Niye bir ‘Bârekallah demedin? Onun için abdest al!” buyurdu. Bunun üzerine Âmir yüzünü, ellerini, kollarını, dizlerini ve ayaklarının etrafını ve izarının içini bir kapta yıkadı. Sonra, bir adam bu suyu onun (Sehl’in) üzerine arkasından döktü. Sehl birden kendine geldi ve iyileşti.”
Açıklama:
Bu hâdiseden öğreniyoruz ki;
-Öğretmen [Hz. Peygamber], müslüman kardeşine zarar veren kimseye kızdı.
-Böyle bir yanlışın zarar verici etkilerini ve ölüme dahî sebep olabileceğini açıkladı.
-Bir müslümanın başına gelebilecek zararlı bir durumu önlemek için gerekli yolu gösterdi.