Yine rivayet edilmiştir ki, kâfir askerlerinden, İslâmlar üzerine biribiri ardınca oklar yağdırdı. Hayyam Bin El Arife ve Mâlik İbni Züheyr Has’emi ok atmakta hepsinden ustaydı. Bu sebeple Müslümanlara onlardan çok ıstırap geldi. Peygamber (S.A.V.) Sa’d ibni Ebû Vakkas’a onlara karşı ok yağdırmasını buyurdu, her ok atışında da:
— «Ey Said! Anam, babam sana feda olsun!» diyordu. O sırada Hayyam Bin El Arefe, bir ok attı. Askere su veren Ümmü Eymen’e rastladı. Ümmü Eymen yere düştü. Bacak arası açıldı. Hayyam çok güldü. Peygamber (S.A.V.)’e bu iş çok güç geldi. Sa’d ibni Ebû Vakkas’a yeleksiz bir ok verdi.
— «Bunu Hayyam’a at!» dedi. Sa’d ibni Vakkas (R. Anh) da oku attı. Boğazı altında bulunan çukura düştü. Onun da avret yeri açıldı.
Sa’d ibni Ebû Vakkas demişti ki:
— Resûlullah (S.A.V.)’i o zaman gülümserken gördüm. Ta, öndişleri görünmüştü.
Hazret-i Muhammed (S.A.V.):
— «Sa’d ibni Ebû Vakkas Ümmü Eymen’in hakkını aldı!» diyerek ona dua etti. Ve şöyle buyurdu:
— Allahü Teâlâ dualarını kabul etsin, okuna da doğruluk versin. Müslümanlar arasında:
— Sa’d’in oku hiç hata etmezdi ve her ne dua etse kabul olunurdu! denmiştir.
Naklolunur ki, ömrünün son günlerinde gözleri görmez hale gelmişti. Ona:
— «Başka dertlilere dua edersin. Sen neden kendine dua etmezsin?» dediler.
O da şu cevabı vermişti:
— Hak Teâlâ’nın hükmü bana gözümden daha sevgilidir.