Uhud Cenginde On Sekizinci Olay

    Söylenilmiştir ki, Hazret-i Habib-i Ekrem (S.A.V.) düştüğü o çukurda kendisini ölenler arasında öyle tuttu ki, halini kimse bilemedi. Yalnız ölüler arasında kendisini Kâale Bin Mâlik (R. Anh) tanıyıp bildi. Mübarek yüzünü görünce sürmeli gözlerine baktı. O gözler de kendisine bakıyordu. Canının içinden gelen bir haykırışla:
— Ey mümin gaziler, dedi, müjdeler olsun ki, Resûi-i Ekrem (S.A.V.) hayattadır.
Hazret-i Muhammed (S.A.V.) ona:
— «Sus!» der gibi işarette bulundu. Çünkü düşmanların hiçbir şey bilmemesini istiyordu. Sonra Ashab-ı Kiram bir yere toplandı. Hazret-i Muhammed (S.A.V.)’i bulunduğu çukurdan çıkardılar.
Siyer-i Nebi’de zikredildiğine göre kendisinin mübarek dizinde çok yara açılmıştı ve mübarek vücudunda da yaralar açılmış bulunuyordu. Üstünde ağır iki zırh vardı. Bu sebeple o çukurdan çıkması güç oldu. Talha Bin Abdullah, koltuğuna girdi, yerden kaldırdı. Çukurdan dışarı çıkmak isteyince. Talha yere oturdu. Hazret-i Muhammed (S.A.V.) omuzuna bastı. İmam Ali (R. Anh) mübarek elini tuttu. Böylece sağ selamet çukurdan çıktı.
İmam Vakıdî (Allah rahmet eylesin) der ki:
— Talha orada büyük savaş yaptı. Elinden geleni esirgemedi. Kâfirlerin geldiğini görünce Hazret-i Muhammed (S.A.V.)’i ortaya aldı, sağa, sola kılıç savurarak onları dağıttı.