Naklolunur ki, Âdemoğullarmın Seyyidi Muhammed (S.A.V.) çukur yere düşüp de İbn-i Kamiyye’nin: «Muhammed-i öldürdüm!» sözünden ve şeytanın nidasından Ashab (Allah hepsinden razı olsun) Hazret-i Muhammed (S.A.V.)’den ümitlerini kesmişlerdi. Dört bölük oldular. Bir kısmı şehit oldu. Bir kısmı Uhud Meydanından uzaklaştı. Bir kısmı da dağ koltuklarında ve tepelerde gezerdi. Orada gizlendiler. Bir Taife de Medine’ye Hazret-i Osman bin Affan (R. Anh)’ın yanına gittiler. Çünkü Hazret-i Osman (R. Anh) Medine’de bulunuyordu. Savaş bittikten sonra ashabı onun yanında toplandılar. Şeytan yalanma kanan kusurluları şu âyet-i kerime’yi yollayarak bağışladı: «İki ordunun karşılaştığı (Uhud) gününde yüz çevirenler hareketlerinden ötürü ancak şeytanın iğfaline kapılmışlardır. Gerçekten onları Allah bağışladı. Allah bağışlayıcı ve çok halimdir.» (Al-i İmrân sûresi, âyet: 155)
Iconic One Theme | Powered by Wordpress