Abdullah b. Hişâm (radıyallâhu anh)’dan rivayet edilmiştir:
“Biz, Peygamber (sallallâhu aleyhi ve sellem)’le birlikte idik. Peygamber (sallallâhu aleyhi ve sellem), Ömer ibnu’l-Hattâb’ın elinden tutmuştu. Ömer, ona:
– ‘Ey Allah’ın Rasulü! Sen bana nefsimden başka her şeyden daha sevimlisin!’ dedi. Peygamber (sallallâhu aleyhi ve sellemj’de, ona:
– ‘Hayır, (öyle deme)! Canım elinde olan Allah’a yemin ederim ki, ben sana nefsinden daha sevimli olmadıkça (imanın kemale ermez)’ buyurdu. Bu¬nun üzerine Ömer, ona:
– ‘Şu anda Allah’a yemin ederim ki, sen bana nefsimden daha sevimlisin!’ dedi. Bunun üzerine Peygamber (sallallâhu aleyhi ve sellem):
– ‘Ey Ömer! İşte şimdi oldu!’ buyurdu.”
Enes b. Mâlik (radıyallâhu anh)’dan rivayet edildiğine göre, Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır:
“Bir kul, ben, kendisine ailesinden, mâlından ve bütün insanlardan daha sevgili olmadıkça (kamil anlamda) iman etmiş olmaz.”
(Burada mutlak anlamdaki iman değil de, kemâle erdirici iman kast edilmektedir. Dolayısıyla bir kişinin imanının kemâle ermesi için, Allah Rasulünü; babasından, çocuklarından, malından, ailesinden ve bütün insanlardan daha çok sevmelidir. Bu hadis, bir önceki hadis bağlamında da değerlendirildiğinde; müslümanın, İslam dışı bir hayat süren kimseleri değil de İslam’ın yaşamsal boyutunu bize bizzat yaşayarak gösteren Allah Rasulünü kendisine rehber alması gerektiği ortaya çıkmaktadır.)