Rahel’in Hiddeti

   Hz. Yakub, ikinci karısı ve Lea’nın kızkardeşi güzel Rahel’le büyük aşk saatleri geçirmesine rağmen Allah bu sevgili karısına bir evlâd bile vermiyordu. Oysa ablası vızır vızır çocuk doğurmuştu.
Rahel:
— Yakub’dan benim çocuğum olmuyor! diye düşündü. Bir gece ona:
— Kıskanıyorum. Ablamın dört çocuk doğurmasını kıskanıyorum. Yakub! Bana bir evlâd ver! Yoksa kendimi öldürürüm ben! diye haykırdı.
Hz. Yakub, Rahel’in bu sözlerine hiddetlendi:
— Ben, seni döl torbanın yemişlerinden mahrum etmiş olan Allah makamında mıyım? O verirse, ihsan ederse ancak çocuğumuz olur bizim. Yüce Rab seni semeresiz kılmışsa günah da, suç ta bende mi? diyerek o da haykırışla cevap verdi. Rahel, o zaman yumuşadı:
— Bari, Yakub, dedi! Babamın bana düğün hediyesi olarak bağışladığı cariyem Bilha’yı koynuna al bir gece! O karın olsun senin. İnşallah bir çocuğa gebe kalsın da avuçlarımın içine doğsun o çocuk! Ben de o zaman onun vasıtasiyle bir evlât sahibi olurum. Bilsen senin ondan olacak çocuğunu ne kadar seveceğim ben! Ona ne kadar içten bakacağım. Onu güzel güzel büyüteceğim. Kendim doğurmuş gibi onu el üstünde tutacağım.
O gece, Bilha’yı yanma çağıran Rahel:
— Kızım Bilha! dedi. Bu gece kocam Yakub’un koynuna sen gireceksin. Seni ona bağışladım artık. Onun karısı ol. Bana, benim yerime evlâtlar doğur.
Bilha, bakışlarını önüne eğdi. Yakub’a cariye olması çok hoşuna gitmişti:
— Nasıl isterseniz efendim! dedi. Rahel onu kolundan tuttu. Çadırında yalnız oturan kocası Yakub’un yanına götürdü:
— Ey Yakub! Beni sevdiğin gibi, ben imişim gibi Bilha’yı sev. Bu gece bana bir evlâda gebe kalsın o! dedi. Sonra, çadırın perdesini çekip kapadı. Yakub’la cariyesini yalnız başına bıraktı. Bilha Hz. Yakub’la o gecesini başbaşa geçirdi. Ve ondan gebe kaldı. Dokuz ay on gün gelince de bir oğlan çocuk doğurarak onu Rahel’in eline teslim etti. Kısır kadın o zaman:
— Ey Yüce Rabbim! dedi. Benim gözyaşlarımı gördün. Davamda haklı olduğumu bildin. Sesimi işittin. Bilha bana bir oğul doğurdu. Sana şükürler olsun!..