HER ŞEYDEN ÖNCE çocuklarını tercih ederdi. Öncelik sırası onlardaydı. Bir sefere gitse, önce onları özlerdi. Önce onlara hasret duyardı. Bir seferden dönecek olsa, önce onların kokusunu almak isterdi. İlk hasret soluklarını onlarla gidermek isterdi.
İlk kucakladığı yavruları olurdu. İlk ziyaret yeri, onların evi olurdu. Seferden dönünce mescitte kıldığı namazdan sonra Fatıma’sına giderdi.
O gelsin demezdi…
O giderdi her defasında.
Yine Fatıma’sının evindeydi.
Seferden yeni dönmüştü.
Fatıma’sı özlem dolu yüreği ile kucakladı babasını. Hasret gideren öpücüklerle koklarken babasını bir taraftan da ağlıyordu.
Sevgili baba, yavrusuna niçin ağladığını sordu. Fatıması’- nın cevabı gönlündeki hüznü dile getirdi:
“Ey Allah’ın Resulü! Rengini solmuş, elbiselerini çürümüş olarak görüyorum. Bundan dolayı ağlıyorum.”
Peygamberimiz yavrusunun gözyaşlarını silecek bir cevap verdi:
“Ağlama ey Fatıma! Allah, senin babanı öyle bir işle vazifelendirmiş ki yeryüzünde çamurdan yapılmış hiçbir ev, kıldan yapılmış hiçbir çadır ve hiçbir otağ kalmayacaktır ki Allah o işle oraya ya izzeti veya zilleti sokmasın. Öyle ki o, gecenin vardığı son noktaya varacaktır.”
O, ümit ve şevk dolu bir babaydı…
O, çocuklarına ümit veren bir babaydı…
O çocuklarına hedef gösteren bir Babaydı (a.s.m.)…