Peygamber Efendimiz, Çocukların Üzülmesine Dayanamazdı

Gönlü çocuklara karşı o denli yufka ve inceydi ki, nerede bir çocuk sesi veya ağlaması duysa yardımına koşar veya ağlamasının kesilmesini isterdi. Bir keresinde torunlarının ağladığını duyunca, kızı Hz. Fatıma’ya:
– Neden çocuklarımı ağlatıyorsun; onları sevdiğimi bilmiyor musun, diye sitem etmişti.
Mescidinde sabah namazı kıldırıyordu. Genelde sabah namazım uzun kıldırırdı. Fakat o sabah, namazı kısa kesmişti. Merak edip sorduklarında:
– Ağlayan bir çocuğun sesini duydum. Annesi onunla ilgilensin diye böyle yaptım, buyurdu.
Yine buyururlar ki: “Kim ağlayan çocuğunu sakinleştiriııceye kadar onun gönlünü almaya çalışırsa, Allah da ona cennette memnun olacağı kadar ikramda bulunur.”
Hz. Enes de der ki: “Ben, Allah Resûlü’nden daha hafif ve ondan daha tamam namaz kıldıran hiçbir imamın arkasında namaz kılmadım. Şayet bir çocuğun ağlamasını işitirse, annesi fazla üzülüp sıkıntı çekmesin diye namazı hafif kıldırırdı.”