Ebu Hureyre (radıyallâhu anh)’dan rivâyet edildiğine göre, Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır:
“İnsanlarda iki haslet vardır ki, bu iki haslet onlarda küfrü/nankörlüğü gerektirir:
1. Soya dil uzatmak,
2. Ölüye feryat ederek ağlamak.”
(Müslim, İman 121 (67); Ahmed b. Hanbel, Müsned, 2/377, 441, 496, 499. Ayrıca b.k.z: İbn Ebi
Şeybe, Musannef, 3/390; İbn Hibbân, Sahîh, (1465)
(Nesebe dil uzatmak; bir kimsenin, babasından başkasına intisap etmesi veya meşru surette doğduğunu şüpheye düşürecek şekilde konuşmasıdır.
Ölüye feryat etmek ise; ölen bir kimsenin iyiliklerini sayarak feryatla ağlamasıdır.
Bu iki şeyin küfür sayılması; bazılarına göre bunların cahiliye dönemi adetlerinden ve kafirlerin davranışlarından olmasıdır. Bazılarına göre ise bunlarla kastedilen, nankörlüktür. Bazılarına göre ise bunları helal kabul edenlerle ilgilidir.
Burada nesebe dil uzatma ve ölünün arkasından feryat ederek ağlamanın haram olduğu ağır bir şekilde ifade edilmektedir.