Mekke Vadisine Varış

  Gene karı, koca ve çocukları yollara düştüler. Bir-i şeba’dan ayrıldılar. Güneye, doğru ilerlediler. Günler geçti. Sabahlar birbirini kovaladı. Kazıl akşamlar, karanlık geceler geldi, geçti. En sonunda bir gün Hicaz topraklarına geldiler. Geçtikleri köylerden azık torbasını azıkla, su tulumunu su ile dolduruyorlardı. Hicaz’da da birkaç gün yol yürüdüler. Hafiften gelen bir ses:
— Burada dur! dedi Hazret-i İbrahim’e.
— İşte Kutsal Ev’in bulunduğu yere geldin… Burada kal! dedi… Bu kutsal yer, Mekke’nin bulunduğu ve yeniden kurulacağı yerdi…
Hz. İbrahim:
— Geldik Hâcer! İşte yeni vatanımız. Seninle çocuğunun yeni vatanı! Torbanda azık, kırbanda suyun var… Burada, İsmail’le kalacaksın. İşte sana bir çadır kuruyorum. Çocuğunla otur, ortak derdinden uzak burada yaşa!
Hâcer sordu:
— Bizi burada kimlere bırakıyorsun?
Hz. İbrahim:
— Allah’a! diye cevap verdi.
Hâcer boynunu büktü. Bi’r-i şeba’da Allah’ın kendisine müjdelediği sözleri düşünerek:
— Peki! dedi.
Hz. İbrahim oğlu İsmail’i kucakladı. Onu doya doya öptü. Ona da:
— Seni ve anneni Yüce Allah’ıma emanet ediyorum! dedi.
Sonra geriye döndü. Son bir defa arkasına baktı. Ellerini gökyüzüne açtı. Şu duada bulundu:
«Ey Rabbim! Zürriyetimden bazısını senin “Mukaddes Ev”inin yanında, ekin bitmez bir vadide yerleştirdin. Ey Yüce Rabbim! ibadetlerini dosdoğru yapsınlar. Sen de insanlardan bir kısmının kalblerine onlar için muhabbet yerleştir. Onları sevsinler. Bu toprakları ziyarete gelsinler. Bu beldenin halkını çeşitli, ürünle ve yemişlerle rızıklandır Yarabbi. Ki, sana şükredip dursunlar!» (İbrahim sûresi, âyet: 37) dedi.
Hazret-i İbrahim yeniden Rabbine duası oldu. Yeniden indirdiği kollarım gökyüzüne kaldırdı. Ve son olarak şu duada bulundu:
«Ey Rabbim! Gizlediğimiz veya açığa vurduğumuz her şeyi mutlaka bilen Sen’sin. Ne yerde, ne gökyüzünde hiçbir şey Allah’a gizli kalmaz.» (İbrahim sûresi, âyet: 38)
Artık, İsmail de, anneciği Hâcer de çok ırakta kalmışlardı. Haz- ret-i İbrahim Sârâ’ya dönülecek yola düşmüştü.