Acıklı baba her gün ağlıyordu. Hüzün dolu gözleri dola dola ağlıyordu hem! O gözler görmez de olmuştu. Yüreğini kaygı, sıkıntı ve acı doldurduğu halde onları gizlemesini bilmişti yine:
Dokuz çocuğu babalarına:
— «Allah aşkına söyle! Sen Yusuf u ana ana aklını kaybedip ölüp gideceksin?»dediler.
Hz. Yakub:
— «Ben hüznümden, kaygımdan ancak Yüce Allah’a şikâyet ediyorum. Ben, Allah tarafından sizin nice bilmediğiniz şeyleri biliyorum! Haydi evlâtlarım gidin. Yusuf ile kardeşini araştırın. Allah’ın merhametinden ümidi kesmeyin. Çünkü kâfir olanlardan başkası Allah’ın rahmetinden ümit kesmez.»! )
Hz. Yakub derin bir üzüntüye, boğulmuştu. Bu üzüntü için Hazret-i Muhammed (S.A.V.)’in torunu Hz. Hasan’a:
— Yakub’un, oğlu Yusuf için çektiği kaygı ve acı ne dereceyi bulmuştur? diye sorulduğunda o şu cevabı vermiştir:
— Hazret-i Yakub sevgili yavrusunu kaybeden yetmiş annenin kaygı ve acısını çekmekteydi.
— Ya sevabı ne kadardı?
— Sevabının derecesi de yüz şehidin sevabı kadardı.
Bütün bu gözyaşlarına, bu ağlamalarına rağmen Hz. Yakub, hiçbir zaman Yüce Allah’ın kendisini oğlu Yusufa kavuşturacağından ümidi kesmemişti.
Bir gün onun yanına komşularından birisi gelmişti.
— Ey Yakub! dedi. Bak, baban İshak’ın yaşma henüz gelmediğin halde güçsüz, kuvvetsiz kaldın. Bitkin bir halin var! Dünyadan bıkmış gibi olan bu haline sebep ne?
Hz. Yakub, komşusuna şu cevabı verdi:
— Beni eriten, kemiren şey, Allah’ın beni Yusuf belâsiyle belâlandırmasıdır! Oğlum Yusuf için çektiğim acı beni bitirdi, eritti.