Hz. İbrahim, ertesi yıl evlâdının ve karısı Hâcer’in Mekke’de ziyaretine koştu. Birlikte geldikleri yollardan geçti. Nihayet oğlunu ve karısını bıraktığı yere geldi.
Dağlar, o dağlardı.
Vâdî, o vâdî idi.
Ama, burada birçok çadırlar vardı. Ve yığınlarla insan bir aşağı bir yukarı dolaşıyordu.
Şaşırdı kaldı Hazret-i İbrahim!
— Acaba yolu mu şaşırdım? diye düşündü. Yanlış bir yere mi geldim acaba? Geri döneyim, yolumu bulayım!
Hayır! Yanılmamış, şaşırmamıştı. Yanından geçen adamın birisine sordu:
— Burada bir kadınla çocuğunu gördünüz mü?
Adam:
— Onlar buradalar. Hâcer hatunla oğlu İsmail değil mi? İşte şu çadırda oturuyorlar! dedi.
Hazret-i İbrahim gösterilen çadıra koştu. Karısını ve oğlunu görünce gözlerinden sevinç yaşları boşandı. Kollarını açtı, onları kucakladı. Sonra kollarını gökyüzüne açarak:
— Yüce Allah’ım! dedi. Duamı kabul ettiğinden dolayı sana hamd ve şükürler olsun!
Sevinçli baba birkaç gün karısının ve çocuğunun yanında kaldı. Sonra:
— Size yeniden Allah’a ısmarladık, diyeceğim. Fakat her yıl yine sizin yanınıza geleceğim! dedi.
Onları öptü, okşadı, bağrına bastı. Tekrar Kenan ülkesine döndü. Fakat o günden sonra her yıl bir kere Mekke’ye gelmeyi gelenek haline getirdi. Onların gönlünü aldı.
Iconic One Theme | Powered by Wordpress