Naklolunur ki Hicret’in birinci yılında Kurayzaoğulları, Nadiyeoğulları, Kaynukaoğulları yahudileri, Resûlullah (S.A.V.)’in mübarek huzuruna geldiler. Ve:
— «Halkı neye çağırırsın?» diye sordular. Oda:
— «Allahü Teâlâ’nm birliğine şehadete çağırırım. Ve ben o sözverilmiş peygamberim ki Tevrat’ta beni methini okudunuz ve gördünüz. Bilginleriniz, benim Mekke’den çıkıp bu Medine’ye hicret edeceğimi haber verdiler. Sıfatlarımı da birer birer bildirdiler.» diye buyurdu. Yahudiler:
— «Biz senin dediğini işittik. Ama şimdi biz başka bir iş için geldik. Barış kurallarını sağlamlaştıralım. Sana bizden bir zarar erişmesin. Düşmanlarına da yardım etmeyelim.Ve dostlarına, ahbap kişilerine de hiç bir biçimde sataşmayalım. Yoksa senin ve kavminin sonu, akıbeti neye varır?» dediler.
Hazret-i Muhammed (S.A.V.), onların iltimaslarını kabul buyurdu. Yalnız şu önerileri ileri sürdü: Gerek kendisine, gerekse ashabına ellerinden ve dillerinden zarar erişmeyecektir. Gerek açıktan, gerekse gizliden sarkıntılıkta bulunmayacaklardır. Eğer bu andı bozarlarsa başlar, mallan, çoluk çocukları mubah olacaktı. Her yahudi kabilesine bu mektuplan yazıp verdi. Hak Teâlâ’yı bu anda şahit tuttular. Ve:
— «Nadiyeoğulları kabilesinin sözcüsü Hayy bin Ahtab olsun!» dediler.
Oysa o zâlimin kendisi ise Hazret-i Muhammed (S.A.V.)’in kimliğini, gerçekliğini güneş gibi apaçık bilirdi. Ama yine de inkâr ederdi. Hatta, ona baş vurulduğu zaman akrabaları ve yakınları:
— «Ey Ahtaboğlu! Bu Muhammed kimdir? Kendisinden bize haber ver!» dediler. O da:
— «Bu O Muhammed’dir ki, Tevrat’ta okuduk, gördük. Din bilginlerimiz onun geleceğinden haber verdiler. Lâkin biz onunla karşı karşıya durur, öldürüşe geçeriz. Çünkü nübüvvet, İshak (A.S.)’ın İsmail (A.S.)’ın evlâdına geçer. Onun yolu ise bizim tuttuğumuz yola, meşrebimize uygun değildir.» dedi.