Avn İbn Ebû Cuhafe babasından şunu nakletmiştir:
Hz. Peygamber sallallâhu aleyhi vesellem Selman ile Ebû Derda’yi radıyallâhu anh birbirine kardeş kıldı.
Selman bir gün Ebû Derda’yı ziyaret etti. Ümmü Derda’nın üzerinde eski püskü elbiseler görünce ona “bu halin de neyin nesi?” diye sordu.
Ümmü Derda: “Kardeşin Ebû Derda’nın dünyaya ihtiyacı yok” dedi.
Ebû Derda gelince, ona yemek yapıp önüne koydu. Selman: “buyur ye” dedi.
Ebû Derda: “Ben oruçluyum” dedi.
Selman: “Sen yemedikçe ben de yemeyeceğim” dedi. Bunun üzerine Ebu’d-Derda yedi. Gece olunca Ebu Derda namaza kalkmak istedi. Selman ona “uyu” dedi, Ebu’d-Derda uyudu. Bir süre sonra yine kalkmak istedi, Selman yine “uyu” dedi. Ebu’d-Derda da uyudu. Gecenin sonuna doğru gelince Selman “şimdi kalk” dedi. İkisi birlikte kalkıp namaz kıldılar.
Selman, Ebu’d-Derda’ya: “Rabbinin senin üzerinde hakkı vardır, nefsinin senin üzerinde hakkı vardır, ailenin senin üzerinde hakkı vardır. Her hak sahibine hakkını ver” dedi.
Ebu’d-Derda, Hz. Peygamber’e sallallâhu aleyhi vesellem gelerek durumu ona anlattı. Hz. Peygamber sallallâhu aleyhi vesellem “Selman doğru söylemiş” buyurdu.
Açıklama:
Bu genelde, erkek ve kadının bekârlık hayatından evlilik hayatına geçmeleri sebebiyle evlilik yaşamının ilk dönemlerinde meydana gelir. Bu dönemde eşler ekseriyetle evlilik hayatının getirmiş olduğu sorumluluklara hazır olmazlar. Yaşamları her yönden karışıklık ve evlilik yükünün ağırlığı ile dolar ve bunun neticesinde de aralarında anlaşmazlıklar baş gösterir.
Bu türden anlaşmazlıklar evliliğin ilk senesinde ortaya çıkar. Bu durumda eşlerden her birinin, kültürlerini geliştirmeleri ve evlilik hayatının sorumlulukları karşısında ne yapılması gerektiği ve herkesin kendi üzerine düşen görevlerini tecrübeli kimselere sormaları gerekir.