– Şüf’a hakkı kesinlik kazanınca müşteri (şüf’a yoluyla) malı almaktan vazgeçmek üzere, şüf’a hakkı sahibine para verse, bunu alması caiz olup, alırsa mülkü olur. Bu Şafiî dışındaki mezhep alimlerine göredir. Şafiî’ye göre bu caiz değildir. Şüf’a hakkısahibinin parayı geri vermesi gerekir. Böyle bir durumda şüf’a hakkı düşer mi? Şafiî mezhebince iki görüş vardır. (Düşer ve düşmez şeklinde.)
– (Bir çok) ortaktan ikisi paylarını bir pazarlıkta satın alsalar şüf’a hakkı olan kişi bu iki ortaktan birinin payını şüf’a yoluyla alabilir. Bu Şafiî ve Hanbelî’ye göredir. Nitekim aynı yol ile ikisinin payını da alabilir.
Hanefî ve Malikî mezheplerine göre ise iki ortaktan sadece birinin payını şüf’a yoluyla alamaz.Ya ikisinden vazgeçer veya ikisini birden alır.
– İki ortaktan birisi payını bir adama sattığını ikrar (itiraf) etse, adam ise satılmadığını iddia etse,fakat (satılıp satılmadığına dair) bir delil olmasa, şüf’a hakkı olan kimse bu durumda hak iddia ettiğinde:
Malikî mezhebine göre satış kesinleşmedikçe şüf’a hakkı ileri sürülemez.
Ebu Hanife’ye göre şüf’a hakkı söz konusudur. Şafiî’de sahih olan da budur. Çünkü ortaklardan birinin ikrarı müşterinin ve şüf’a hak sahibinin haklarını isbat eder. Müşteri durumundaki adamın inkarı şüf’a hakkını iptal etmez.
– Şüf’a hakkı Müslüman için var olduğu gibi zımmî (Hıristiyan veya Yahudi olup İslam ülkesinin kanunlarına uyarak İslam ülkesinde yaşayan kimse) için de vardır. Bu Hanbelî dışındaki mezheplere göredir. Hanbelî’ye göre zımmîye şüf’a hakkı yoktur.