Çocuk normal bir ruhla dünyaya gelir…
Çocuğun anormal olduğunu düşünmek, onun erken yaşta terbiye edilmesi için tedbir alınması gerektiği yanılgısını oluşturur…
Halbuki, çocuğun tek eksikliği yaşama dair tecrübeleridir…
Ebeveynin yapması gereken şey de çocuğa henüz yabancısı olduğu yaşam hakkında rehberlik etmektir…
Doğru rehberlik, ancak ihtiyaç anında sunulan yardımla mümkündür…
Henüz çocuğun ihtiyacı oluşmadan sunulan yardımlar, onu yaşama hazırlamaz, yeteneklerini köreltir…
İhtiyaç oluşmadan sunulan rehberlik, rehberlik değildir…
Bir iş yapan çocuğa, o işi yapması için fırsat verilmeli… İşi beceremediğinden dolayı, her an müdahale edip ona yardım etmeye çalışmamalıdır… Çocuk yardıma ihtiyaç duyduğunda destek, yardım isteği kadar olmalıdır ki, yaptığı işin ayrıntısını fark edebilsin…
Çocuk daha yardıma ihtiyacı olduğunu hissetmeden yardım etmeye çalışmak, onun yeteneklerini köreltmekten başka bir şey değildir…
Çocuğun montunun fermuarını çekmesini bekleyemeyen bir ebeveynin yaptığı, rehberlik değil, yönetmektir. Yönetilen çocukların gelişimleri rehberlik edilen çocuklardan daha yavaştır…