Aslında bir ebeveynlik yanılgısıdır çocuğun kendisine benzemesinden keyif alma hali.
Ebeveyn, çocuğu kendisine benzedikçe emniyet duygusu hisseder. Çünkü çocuğunun neyi yapıp neyi yapamayacağını bilecektir…
Çocuğun davranışlarını model aldığı kişi anne babasıysa işler büyük ölçüde yolunda gidecek, çocuk pek çok olası tehlikeden, hatadan korunabilecektir.
Oysa bir yanılgıdır bu.
Çocuğun anne babasına benzemeye çalışması ebeveynin hoşuna gitse de, çocuğun duygusal gelişimi açısından bakıldığında iş değişir.
Her çocuk ayrı bir insandır zira… Ve çocuk anne babasına benzemek için çaba harcadıkça kendisi olmaktan uzaklaşacaktır…
Bir çocuğa ne kadar “kendisi olma” fırsatı verilirse çocuk ruhen o kadar sağlıklı olur.
Ebeveynler çocuklarını kendilerine benzetmeye çalışmak yerine, onlara benzemeye çalışan çocuklarına “kendi gibi olmayı telkin etmeliler.