Değersizlik duygusu içindeki kişinin en büyük uğraşı değer görme çabasıdır.
Değer görme arayışı, değerli bir kişiden takdir bekleme yanılgısını oluşturduğu gibi, bazen de, karşıdaki kişinin değerini düşürerek kendini değerli hissetme yanılgısını körükler…
Böylesi ebeveynler, kendilerini çocuklarıyla kıyaslar, kendi çocukluk yıllarında ne kadar başarılı, ne kadar tertipli düzenli, ne kadar azimli ve çalışkan olduklarını vurgularlar…
“Ben senden daha iyiydim, daha başarılıydım…” vurgusu çocuğu teşvik etmek için olsa da, çocukta yetersizlik hissi oluşturur…
Çocuk, ebeveyniyle kıyas edilecek eşitliğe sahip değildir…
Çocuğuna değer veren hiçbir ebeveyn kendisini çocuğuyla kıyas etmemeli… Çocuğunu kendi yaşamının olumlu yanlarını ön plana çıkartarak ezmemelidir…