Birçok ebeveyn, “akıllı uslu” çocuklardan hoşlanır…
Sessiz sedasız, varlığı yokluğu bir gibi olan çocuklar toplum içinde de “ne kadar akıllı uslu maşallah!” diyerek takdir edilir.
Halbuki çocukların sessizliği, fıtrata terstir… Çocukluk yılları sesli yıllardır… Çocuğun koştuğu, coştuğu, merakla sağa sola yöneldiği yıllardır… Çocuk bütün bunları bırakıp sessizleşmişse, bu, çoğu defa takdir edilecek bir çocukluk hali değil, dikkat edilecek bir durumdur…
Bir çocuk, duygusal ihtiyaçlarını anne babasından gideremeyeceğine “artık” inandığında kabuğuna çekilir… Kendi içinde yaşamaya başlar… Böylesi çocuklar dışarıdan ne kadar sessiz sakin görünseler de iç dünyalarında yalnızlığı yaşayan çocuklardır…
Çocuklar kendilerini ifade etmeye yönelik çabalarının karşılıksız kaldığını çabuk fark ederler.
Kendi iç dünyasındaki dinginliğin ifadesi olan sükûnet halleri dışında, cıvıl cıvıl, merak duygusuyla geçmesi beklenen çocukluk çağlarındaki sessizlik, çoğu defa üzerinde düşünülmesi gereken bir durumdur…