Çocuk yetiştirmek bir davranış değiştirme eğitimi değildir.
Çocuğun duygusal olgunluk seviyesine erişmesine, duygusal yapılanmasının zarara uğramamasına, kendi gibi olabilmesine imkân oluşturmaktır.
Sadece davranışa odaklanan anne babalar cezayla sonuç aldıklarını düşünürler. Oysa ceza alan çocuğun kaybettiği duygular kazandığı davranıştan çok daha dramatiktir.
Ödül ya da cezayla davranış değiştirmek pratik bir çözüm olarak görünebilir. Ancak her davranış değişikliği çocuğun o davranışı kabul ettiği anlamına gelmez.
Çocuğun duyguları değişmeden davranışını değiştirmek o çocuğu ikiyüzlü kılar. Önemli olan, davranışa kökenlik eden duyguların değişmesidir. Duyguların değişmesi ancak çocukla eşit düzeyde kurulacak bir ilişkiyle ve çocuğun o davranışı kabul etmesiyle mümkün olur.