Ebu Hureyre’den radıyallâhu anh rivayet edildiğine göre, o şöyle anlatmıştır:
“Resûlullah sallallâhu aleyhi vesellem bir gün yahut bir gece vakti (evinden) çıktı. Bir de Ebu Bekir ve Ömer ile radıyallâhu anh karşılaştı. Peygamber sallallâhu aleyhi vesellem (onlara) sordu: Bu vakitte sizi evlerinizden çıkaran sebep nedir? Onlar, (bizi evlerimizden çıkaran) açlıktır, ey Allah’ın Resûlü, dediler. Peygamber sallallâhu aleyhi vesellem: Ben, nefsim kudret elinde olan Allah’a yemin ederim ki, sizi (evlerinizden) çıkaran şey beni de çıkarmıştır. Kalkın (yürüyün), buyurdu.
Kalkıp peygamberle yürüdüler. Ensardan bir adama (evine) vardılar, O anda adam evinde yoktu. Adamın hanımı Peygamberi görünce: Merhaba, hoş geldiniz, dedi. Peygamber sallallâhu aleyhi vesellem adamın hanımına: (Kocan olan) falanca nerede? Dedi. Hanım cevap verdi: Bize içme suyu getirmeye gitti. Bir de Ensardan olan o adam çıkageldi. Adam Resûlullah sallallâhu aleyhi vesellem’e ve onun iki arkadaşına baktı, sonra (sevincinden): Allah’a hamd olsun! Bugün misafir yönünden benden daha iyi hiç bir kimse yoktur, dedi.
Açıklama:
Allah’ın emir, yasak ve tavsiyelerini bizzat yaşayarak ümmetine gösteren peygamber efendimiz, açken arkadaşına ben açım demesi aralarındaki muhabbetin ne üst seviyede olduğunu gösterir… Çoğu zaman insanlar açlığını gizlemeye çalışırlar. Açlığını bildirmelerinin görgü kurallarına aykırı olduğunu zannederler. Oysaki bu hadiste açlığını söylemesinde hiçbir ayıbın olmadığını gördük…
Aslında aç olan bir insanın açlığını söylemesi aralarındaki sevgi ve samimiyetini de gösterir…