PEYGAMBERİMİZ, çocuklarının hayatlarından dolayı sıkıntı çekmiş bir babadır. Erkek çocukları öldüğü için Mekke müşriklerinin ebter (soyu kesik) söyleyişlerine muhatap olmuştur.
Ebter diyenlere, karşılık Rabbimiz, ona Kevseri müjdelemişti. Ona altın bir neslin Kevserciğini vermişti, ama sıkıntılı ve meşakkatli bir hayatla.
Peygamberimiz, yalnız Kevserciği Fatıma’smdan değil, diğer kızlarından da problemler yaşamış, üzüntü çekmişti.
Hayatı çile dolu dört kızın babasıydı O…
Sabretti ve sabretmeyi öğretti.
Hepsinin sıkıntısına dayanak oldu. Her zaman onların yanında oldu, yaranı oldu. Arka oldu, sığınak oldu. Ellerinden tuttu, gözyaşlarına mendil olurken, sorunlarına çare buldu.
Onlara annesizliklerini hissettirmedi.
Kızlarının çileli hayatları olacağı haberini, Cebrail vermişti sevgili babaya. Hele de ciğerparesi, göz nuru Fatıma’sının…
Cebrail’den aldığı haber üzerine sabır konusunda hayat için ilk uyarıyı yaptı kızlarına. Onları hayata karşı sabra, tahammüle alıştırdı.
Onun içindir ki kızları da en küçük problemde düşüp kalmadılar, yıkılıp düşmediler. Biz alemlerin onun için yaratıldığı zatın kızıyız diye şımarmadılar.
O, çocuklarını çok seven; ama şımartmayan bir babaydı.
O, çocuklarını pembe hayal dünyaları için hazırlayan bir baba değildi. O, çocuklarını gerçek hayata ve hayatta olabile-cek her türlü musibete karşı hazırladı. Onlara hayatın prob-lemleri karşısında sabretmeyi öğretti.
O babaydı…
O, çocukları için sabreden bir babaydı…
O, çocuklarına Sabır ismiyle yönelen ve sabrı öğreten bir Babaydı (a.s.m.)…