Kırda Bir Gün

   Lea’nın ilk çocuğu Ruben bir gün kırlara çıkmıştı. Buğday biçme limanıydı. Her yerde hasat yapılıyordu. Tarlada ekşi nar buldu. Butu aldı. Annesi Lea’ya götürdü. Rahel de narı görünce:
— Abla! dedi. Oğlun Ruben’in narından bana da ver. Lea da:
— Ey gözü doymaz, kız kardeş! Kocamı benden aldığın az geldi de : kumun narını da mı alacaksın? dedi.
Rahel:
— Öyleyse oğlunun vereceği nara karşılık bu kocamız Yakub’la  sıramı sana bırakıyorum, seninle yatsın o! dedi.
Yakub, akşam üstü tarladan dönmüştü. Lea büyük bir sevinçle ona doğru koştu. Yakub’u karşıladı. Hz. Yakub, onun yüzündeki neşeyi görünce:
— Ne var Lea? dedi. Yüzünde büyük bir sevinç parlıyor. Lea, yüzündeki herşeyi söndürmeyerek bülbül gibi şakıdı:
— Seni oğlumun Rahel’e verdiğim narı ile bu geceyi kiraladım. Bu akşamını benim yanımda, benim yatağımda geçireceksin!..
O gece Hz. Yakub ile Lea birlikte yattılar. Yüce Allah da Lea’nın üzüntülerini duyarak ondan Yakub’a beşinci olarak bir oğul ihsan etti. Sonra Lea bu çocuğu dünyaya getirdi:
— Cariyemi kocama bahşettiğim için Allah sevabımı arttırdı. Bana ondan beşinci bir kız evlât dünyaya getirdi. Bu çocuğa da ‘İssakar =Sevab’ adı verildi. Az zaman sonra Lea, Hz. Yakub’a altıncı bir çocuk daha dünyaya getirdi. Lea:
— Yüce Rabbim bana bir güzel armağan sundu. Kocamın benden altı çocuğu oldu. Artık benimle oturup kalkacaktır! dedi. Bu son çocuğunun adını da Zebulum = Oturuş koydu. Bundan sonra bir kız evlât dünyaya getirdi. Kızın adını Dina koydu.
Rahel, ablasının bu kadar bol dölü, zürriyeti karşısında Allah’ın ona verdiğini kendisine de ihsan etmesini niyaz etti:
— Yarabbi, yarabbi! dedi. Benim de kapanan rahim, döl kapılarımı aç! Bana da evlât ver! Ablama verdin. Onun cariyesine de evlât verdin. Benim cariyeme de çocuk bağışladın. Beni de dölümden eksik etme. Bana da bir çocuk bahşet!