Hz. Muhammed (S.A.V.)’in Hastalığı ile İlgili Birinci Olay

    Şöyle de söylenilmiştir:
— Hastalık şiddetini arttırınca Hazret-i Muhammed (S.A.V.):
— Bana kızım Fâtımatüz Zehra gelsin! dedi. Fatıma (Allah ondan razı olsun) hemen geldi. Peygamber (S.A.V.) onu göğsüne doğru çekti. Sonra kulağına bir şey söyledi. Fatıma ağladı. Yine kulağına bir söz fısıldadı. Hazret-i Fatıma bu sözlerden sevinç duydu.
Bu hadisi rivayet eden Ayşe Hatun bu olayı şöyle anlatmıştır;
— Bizler, Fatıma’nın hüzünlenme ve sevinme hallerini gördükten sonra ona sorduk:
— Yâ Fatıma! Hem hüzün, hem sevinme gibi iki şeyi biz aynı zamanda bir arada görmedik. Bunun sebebi nedir?..
Fatıma da bize şu cevabı verdi:
— Resulullah (S.A.V.)’in sırlarını açıklamak doğru değildir!.. Aradan günler geçti. Peygamber-i Zişan (S.A.V.) âhiret’e göç ettikten sonra Fatıma’ya sordum:
— O gün babanızla sana hüzün ve sonra sevinç veren sözler neydi?.
Fatıma da bana şu cevabı verdi:
— Babam bana: «Cebrail (A.S.) bana her yıl bir kez Kur’an-ı Azîm’i arzederdi. Bu yıl iki kez arzetti. Galiba ecelim yakındır! dedi. Ben bu sözden ötürü ağladım. Sonra yine bana:
— Ev halkımın hepsinden önce sen bana kavuşursun! dedi. İşte onun için de sevinmiştim.