Çocuk hayatı yaşayarak öğrenir…
Öğrenirken hatalar yapar, kendince bulduğu çözümlerle kabahatler işler…
Bütün bu yanılgılar yaşanmadan insan olmak, yetişkin olmak, olgun olmak mümkün değildir…
Zira olgunlaşma, başkalarının değil, kişinin kendi tecrübeleri ile oluşur…
Çocuğun hataları anne babaları daha çok “başkalarının” yanında zorlar…
Ev içinde tebessümle karşılanabilen çocuksu davranışlar, arkadaşlar, akrabalar, sosyal çevre içinde olunduğunda anne babayı mahcup eder.
Oysa el âlem için çocuk yetiştirilmez…
Çocuğun çocuksu davranışlarından rahatsız olunan el âlemin yanında da çocuk yetiştirilemez…
Çocuğa tahammülsüz, baskıcı bir çevre içinde bulunmak, o çevrenin baskılarına kulak aşmamayı gerektirir ki, çocuk kendi ebeveyninin zararına uğramasın…