Çocukluk yılları duyguların denetlendiği değil, özgürce genişlediği yıllardır…
Duygularında ne kadar özgür olursa bir çocuk, davranışlarında da o denli disiplinli olmaya doğru ilerler…
Çocuğa duygularını yaşama fırsatı verilmiyor, gülse eleştiriliyor, ağlasa susturuluyorsa, böylesi çocuklar içe değil, dışa odaklı olurlar… Kendilerini dinlemek yerine, dışarıdan gelen yönlendirmelere ayak uydurmaya gayret ederler…
Bu, çocuk için acınası bir durumdur…
insan kendi duygularını kendisi denetledikçe ve baş edebilmeyi öğrendikçe kişilik kazanır… Duygularını yetişkin denetimine kaptıran çocuklar içlerinden geldiği gibi olmak yerine, kendilerinden beklendiği gibi olmayı bir yetenek haline getirirler…
Bir başka deyişle, olmadığı gibi görünmek ikinci doğası olur bu çocukların… Böylesi çocuklar sahte benlik geliştiren çocuklardır…
Ebeveynlik, çocuğun duygularını denetlemek yerine, onun kendini dinleyebileceği, kendi mizacına göre kişilik yapısını geliştireceği zemini hazırlamaktır.