Çocuk, varoluşuna izin verildikçe hayatı tanır…
Çocukluk yılları, denemek… yanılmak… düşmek… kalkmak yıllarıdır…
Çocuk denedikçe, yanılgısını gördükçe ve ebeveyni buna hoşgörüyle izin verdikçe gelişimini sürdürür…
Bazı ebeveynler çocuklarının hiç hata yapmasını istemezler… Hep doğru sözlü, hep akıllı uslu, hep hayal ettikleri gibi biri olmasını isterler…
Oysa çocuğun gelişimi, yapabildiğiyle yapabileceği arasındaki mücadeleden ibarettir. Bu mücadele alanında çocuğa fırsat tanımamak, onun gelişimine engel olmaktır.
Kendi başına yapacağı işlerde çocuğa yardım etmek onun içsel enerjisini söndürür. Bir işi yapabilmenin hazzını yaşamaya engel olur…
Çocuğunun gelişimine katkı sağlayan ebeveyn, onun çocuksu yanlışlarını tebessümle karşılayıp doğruyu bulmasına fırsat veren ebeveyndir…