Anne babalar içsel bir yönelişle çocuklarını sınırsızca severler. Bu fıtri bir sevgidir.
Çocuğun içindeyse böyle bir doğal yöneliş yoktur.
Çocuğun sevilme ihtiyacı fıtridir ama o, sevmeyi sonradan öğrenir.
Anne babanın çocuğa verdiği sevgiyle çocuğun içinde bir sevgi kabı oluşur. Bu, çocuğun sevebilme yeteneğidir.
Sevilme ihtiyacı doğuşta var olsa da, sevebilmek, sonradan gelişen bir yetenektir.
Çocuk sevgi almaya başladıkça içinde bir filiz oluşur; sevebilme gücü. Sevgi alabilen, sevebilme gücüne erişir. Herkes kendi çocukluğundaki sevilmişliği kadar sevgi taşıyabilir içinde.
Sevilmek mutlak biçimde tüm insanların ihtiyacıdır.
Sevgiye ihtiyacı yok gibi görünen kişi çocukluğunda yeterince sevilmediği için bunu ifade etme yollarını tıkayan, sevgisini nasıl ileteceğini bilemeyen kişidir.
Koşulsuzca sevilmek bunun en iyi ilacıdır.