Benmerkezci anne babaların çocuklarıyla ilişkisi çocukları kendilerine tâbi olduğu sürece yolunda gider. Benmerkezci ebeveyn çocuğuna söz geçirebildiği kadar kaygılarından sıyrılır ve rahat nefes alır…
Çocuk anne babasının duygularına karşılık vermek yerine kendi duygularını, kendi mizacını ortaya koymaya başladığında anne baba kaygıya kapılır… Çocuğunun yoldan çıktığı, artık kendisini dinlemeyeceği korkusunu yaşar…
Bu da bir ebeveynlik yanılgısıdır.
Hayatının ilk yıllarında yeterli donanıma sahip olmadığı için anne babasının yönlendirmelerine daha çok uyum gösteren çocuk, yetenekleri ve yapabildikleri geliştikçe, kişiliğini ortaya koyabileceği fırsatlar bulduğunda içinden geldiği gibi davranmaya başlamıştır yalnızca.
Onun derdi anne babasına saygısızlık ya da vefasızlık etmek değil, sadece kendisi olmaktır.