Benmerkezci bir ebeveynin çocuğuna yönelişinin zemininde kendi yoksunlukları vardır.
Böylesi anne babalar, kendi içlerinde “duygusal hazır oldukları” zaman çocuklarına sevgi gösterisinde bulunurlar… Çocuklarının sevgiye ihtiyacı olduğu zamanlarda değil.
Çocuklarından yola çıkarak değil, kendi içlerinden geldiğince ebeveynlik yaparlar…
Çocukla empati kurulmadan yapılan ebeveynlik, içinde birçok yanılgı barındırır…
Benmerkezci ebeveynler, çocuklarıyla kendi çocukluklarını karıştırırlar… Onun üzülmesini kendi üzüldüğü zamanlarla yorumlar… mutluluğunu kendi çocukluk yıllarındaki mutluluk zannederler…
Oysa çocuk, ebeveynin hayatının devamında değil, kendi yaşamının başlangıcındadır…
Ebeveynler, çocuklarına kendi yoksunluklarıyla yaklaşmak yerine, onları kendi var oluşlarıyla karşılamalıdırlar…
t
Aksi takdirde çocuk, kendi gibi olmak yerine, anne babasının kopyası olacaktır…