BİR SİVİLCE BİR KIVILCIM
Malına güvenenler malından, güzelliğine güvenenler de yolundan oldu.
Güzelliği sadece yüzde arayanlar, her zaman yanıldılar.
Güzellik yüzde mi, sözde mi yoksa özde mi olmalı?
Özü güzel olmayanın sözü güzel olur mu? İnsan özünü güzel etmişse, o zaman dünyanın en büyük başarısını elde etmiş demektir.
Davut(a.s.), Lokman(a.s.)’dan kendisine hayvanın en kötü organı hangisi ise onu getirmesini istemiş; o, hayvanın dilini ve kalbini getirmiş. Başka bir zaman da, hayvanın en güzel organını getirmesini istemiş, o zaman da Lokman(a.s.) yine hayvanın dilini ve kalbini götürmüş. Neden böyle yaptığını sorduğunda ise, “kalp ile dil iyi ise diğer organlar da iyidir. Şayet kalp ile dil kötü ise bütün organlan da kötüdür” cevabını vermiş.
Bu manayı içeren hadisi şerifleri de duymayanımız yoktur. Kalp ‘sevgiye mekân ” olunca her şeyin iyi yönünü arar insan… Kalp “sevgiden mahrum”olursa o zaman da en küçük hataları o kadar büyütür ki, artık o kişinin hayatında af yolunu görmek mümkün olmaz. Dolayısıyla böyle insanlar kindar olurlar ve hangi toplulukta bir hatıra anlatacak olsalar, genelde olumsuz şeyleri anlatırlar.