Bencillik, “ben’ciliktir… “kendi’ncilik… kendini tercih etme… Hiçbir ebeveyn yoktur ki, çocuğu ile girdiği bir çıkar çatışmasında kendini tercih etsin…
Anne babalar, kendi yemez çocuğuna yedirir… kendi giymez çocuğuna giydirir…
“Ben”ci bir anne baba düşünmek garip gelir insana…
Ancak birçok anne baba “benmerkezci” bir eğilim içindedir de farkında bile değildir…
Benmerkezcilik; kişinin, olayları kendinden yola çıkarak yorumlamasıdır. Çocuğun gözünden bakamaması, olayları onun dünyasından algılayamamasıdır…
Benmerkezci anne babalar farkına varmadan, çocuklarının iyiliği için çocuklarına zarar verirler… Çocuklarına saygı duymak yerine, onlar adına düşünür, onlar adına karar verirler…
Halbuki, en büyük ebeveynlik başarısı, çocuğun da bir dünyası, hisleri, yaşama bakışı olduğunu fark etmektir… Çocuğunun farklı bir yaşamı olduğunu fark eden ebeveynler, hayata, kendi gözleri ile değil, onun gözleri ile bakabilirler… Aslında bu, yetişkin için çok keyif verici bir duygu durumudur. Yetişkin, böylece çocuğun çocuksuluğundan keyif alır… Aksi takdirde, sürekli bir beklenti içinde çocuğu incitir de farkına bile varmaz…
Kar yağarken pencere kenarında sevinç içinde heyecanlanan çocuğun önüne, “dışarı soğuk, üşürsün” diye engel çıkartan ebeveyn, benmerkezci bir ebeveyn… çocuğunun heyecanını kendi içinde duyup, “nasıl yapsak acaba, çok heyecanlandı galiba” diye düşünüp çözüm üretmeye çalışan ebeveyn ise çocuk dostu bir ebeveyndir…